Κριτικές
Xάινερ Μίλερ
Η ΜΗΧΑΝΗ ΑΜΛΕT
Περί της κοινωνικής χρησιμότητας των διανοούμενων
Περιμένουμε την κριτική σας, τα σχόλιά σας, τις εντυπώσεις σας...
Μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά η οποία δίνει τροφή για σκέψη σε όλα τα επίπεδα. Αισθητικά άρτια, με πολλές πρωτοτυπίες και εξαιρετικές ερμηνείες του χορού, του Αμλετ και του αφηγητή.
Πολλά μπράβο και καλή σας δύναμη.
Πολλά μπράβο και καλή σας δύναμη.
Ημερομηνία ανάρτησης: 25 Σεπτέμβριος 2012
Αναρτήθηκε από: Ioanna
Αναρτήθηκε από: Ioanna
Συγχαρητήρια! Πολύ καλή παράσταση και τρομερό παίξιμο απ' τους ηθοποιούς (που για να είμαι ειλικρινής, δεν το περίμενα)!
Τόσο το έργο του Μίλερ αλλά και ο τρόπος που το παρουσιάζει η ανοικείωση γεννούν πολλά ερωτήματα, τροφή για σκέψη και για συζήτηση. Επίσης, η κουβέντα μετά την παράσταση καθώς και το πρόγραμμα της παράστασης (πολύ προσεγμένη δουλειά παρεμπιπτόντως) ήταν διαφωτιστικά!
Σίγουρα, λοιπόν, ως θεατής χρειάζομαι μια 2η ευκαιρία για να το απολαύσω ξανά!
Επίσης, ένα μεγάλο μπράβο κι ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ, που η παράσταση είναι δωρεάν. Έτσι πρέπει να είναι η τέχνη, προσιτή στο λαό. Να προσφέρεται, όχι για να περνούν ευχάριστα οι βραδιές στα σαλόνια των αστών, αλλά για να εξυψώνει τη συνείδηση (πολιτική και καλλιτεχνική) των εργατών και των καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων, των ανθρώπων που τους δίνεται μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευκαιρία στο μόχθο και ΚΑΜΙΑ ευκαιρία μόρφωση.
Αυτά τα λίγα,
Καλή συνέχεια!
Τόσο το έργο του Μίλερ αλλά και ο τρόπος που το παρουσιάζει η ανοικείωση γεννούν πολλά ερωτήματα, τροφή για σκέψη και για συζήτηση. Επίσης, η κουβέντα μετά την παράσταση καθώς και το πρόγραμμα της παράστασης (πολύ προσεγμένη δουλειά παρεμπιπτόντως) ήταν διαφωτιστικά!
Σίγουρα, λοιπόν, ως θεατής χρειάζομαι μια 2η ευκαιρία για να το απολαύσω ξανά!
Επίσης, ένα μεγάλο μπράβο κι ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ, που η παράσταση είναι δωρεάν. Έτσι πρέπει να είναι η τέχνη, προσιτή στο λαό. Να προσφέρεται, όχι για να περνούν ευχάριστα οι βραδιές στα σαλόνια των αστών, αλλά για να εξυψώνει τη συνείδηση (πολιτική και καλλιτεχνική) των εργατών και των καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων, των ανθρώπων που τους δίνεται μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευκαιρία στο μόχθο και ΚΑΜΙΑ ευκαιρία μόρφωση.
Αυτά τα λίγα,
Καλή συνέχεια!
Ημερομηνία ανάρτησης: 15 Σεπτέμβριος 2012
Αναρτήθηκε από: ΓΒ
Αναρτήθηκε από: ΓΒ
ΔΥΝΑΜΗ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!
Ημερομηνία ανάρτησης: 12 Μάιος 2012
Αναρτήθηκε από: ΔΥΝΑΜΗΗΗΗΗ
Αναρτήθηκε από: ΔΥΝΑΜΗΗΗΗΗ
Είναι καμιά φορά δύσκολο να μιλήσεις για κάτι που σε αγγίζει τόσο πολύ. Ετσι αισθάνθηκα εγώ τουλάχιστον με τη θεατρική παράσταση «Μηχανή Αμλετ» που ανέβηκε στην «Κόντρα» από την θεατρική ομάδα «ανοικείωση». Με τα λιγοστά μέσα που διέθετε η ομάδα, μπόρεσε να δημιουργήσει με τον πιο άρτιο τρόπο μία παράσταση αξιώσεων.
Ολα μελετημένα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, από την επιλογή των αντικειμένων στο χώρο της σκηνής, το άψογο γλυπτό του Σταύρου Ασημακόπουλου που θα ζήλευε κάθε καλλιτέχνης γλύπτης, μέχρι την ευρηματική χρήση του βίντεο που σε συνδυασμό με τον ήχο και τη μουσική έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην όλη παράσταση.
Στο πρώτο μέρος κυριαρχεί η ευθυμία με την έντονη αντίθεση των χρωμάτων κόκκινο-μαύρο και η πετυχημένη επιλογή των μασκών με χαρακτήρες ζώων που δίνουν μια παιχνιδιάρικη διάθεση.
Στο δεύτερο μέρος από το φως εισερχόμαστε στο σκοτάδι.
Η πειθαρχημένη ερμηνεία και η λεπτή ισορροπία στις εναλλαγές του ρόλου του Αμλετ (Τάσσου Ράπτη) ήταν αξιοθαύμαστες. Ο χορός με τη χορογραφία της Κατερίνας Λιόντου είχε βάλει τον πήχη πολύ ψηλά αλλά μπόρεσε να τον ξεπεράσει.
Το ίδιο το έργο άκρως ενδιαφέρον. Η γυναίκα στο επίκεντρο των εξελίξεων. Οχι απλός θεατής. Δεν είναι εκείνη η γυναίκα που κρατάει απλώς το χέρι του άντρα. Υμνος στην γυναικεία δύναμη και αποφασιστικότητα.
«Κάτω η απόλαυση της υποταγής. Ζήτω το μίσος, η απέχθεια, η εξέγερση, ο θάνατος» (η ζωή)
«Οταν χασαπομάχαιρα κρατώντας τις κάμερές σας θα διασχίζει, θα μάθετε την αλήθεια».
Η γυναίκα είναι η «μάγισσα» του Μεσαίωνα, είναι η κομμουνάρισσα του Παρισιού, η «τρομοκράτισσα» του σήμερα.
Ο σκηνοθέτης Πέτρος Γιώτης μας έδειξε με τον καλύτερο τρόπο την απαράμιλλη αγάπη του για το θέατρο της αποστασιοποίησης, μπόρεσε μέσα από αυτό το έργο να μας μυήσει σε αυτό το σπουδαίο είδος θεάτρου.
Αισθάνομαι πολύ τυχερή που είδα αυτή την παράσταση και σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου.
Σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς να θυμόμαστε πως το φως χαράζει μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι.
Ολα μελετημένα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, από την επιλογή των αντικειμένων στο χώρο της σκηνής, το άψογο γλυπτό του Σταύρου Ασημακόπουλου που θα ζήλευε κάθε καλλιτέχνης γλύπτης, μέχρι την ευρηματική χρήση του βίντεο που σε συνδυασμό με τον ήχο και τη μουσική έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην όλη παράσταση.
Στο πρώτο μέρος κυριαρχεί η ευθυμία με την έντονη αντίθεση των χρωμάτων κόκκινο-μαύρο και η πετυχημένη επιλογή των μασκών με χαρακτήρες ζώων που δίνουν μια παιχνιδιάρικη διάθεση.
Στο δεύτερο μέρος από το φως εισερχόμαστε στο σκοτάδι.
Η πειθαρχημένη ερμηνεία και η λεπτή ισορροπία στις εναλλαγές του ρόλου του Αμλετ (Τάσσου Ράπτη) ήταν αξιοθαύμαστες. Ο χορός με τη χορογραφία της Κατερίνας Λιόντου είχε βάλει τον πήχη πολύ ψηλά αλλά μπόρεσε να τον ξεπεράσει.
Το ίδιο το έργο άκρως ενδιαφέρον. Η γυναίκα στο επίκεντρο των εξελίξεων. Οχι απλός θεατής. Δεν είναι εκείνη η γυναίκα που κρατάει απλώς το χέρι του άντρα. Υμνος στην γυναικεία δύναμη και αποφασιστικότητα.
«Κάτω η απόλαυση της υποταγής. Ζήτω το μίσος, η απέχθεια, η εξέγερση, ο θάνατος» (η ζωή)
«Οταν χασαπομάχαιρα κρατώντας τις κάμερές σας θα διασχίζει, θα μάθετε την αλήθεια».
Η γυναίκα είναι η «μάγισσα» του Μεσαίωνα, είναι η κομμουνάρισσα του Παρισιού, η «τρομοκράτισσα» του σήμερα.
Ο σκηνοθέτης Πέτρος Γιώτης μας έδειξε με τον καλύτερο τρόπο την απαράμιλλη αγάπη του για το θέατρο της αποστασιοποίησης, μπόρεσε μέσα από αυτό το έργο να μας μυήσει σε αυτό το σπουδαίο είδος θεάτρου.
Αισθάνομαι πολύ τυχερή που είδα αυτή την παράσταση και σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου.
Σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς να θυμόμαστε πως το φως χαράζει μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι.
Ημερομηνία ανάρτησης: 06 Μάιος 2012
Αναρτήθηκε από: Ουρανία
Αναρτήθηκε από: Ουρανία
Μέσα στον ορυμαγδό των πολιτιστικών σκουπιδιών που μας περικυκλώνουν καθημερινά, μπορεί να σταθεί μία άλλη τέχνη; Μια τέχνη που δεν θα απευθύνεται στους «διανοούμενους» που με γεμάτες τσέπες είναι έτοιμοι να ταξιδέψουν στους καλλιτεχνικούς «ουρανούς» για να αναταθούν ψυχικά, αλλά στους ανθρώπους της εργατικής τάξης που αναζητούν μια διέξοδο από τον κόσμο της εκμετάλλευσης; Μια τέχνη που δεν θα «ψυχαγωγεί» για να απαλύνει τις πληγές της πραγματικότητας που βιώνει η εργαζόμενη κοινωνία, αλλά θα προσπαθεί να προβληματίσει και να αποτελέσει εφαλτήριο για επαναστατική δράση; Μια τέχνη που θα είναι απαιτητική τόσο από τους ηθοποιούς όσο κι από τους θεατές, χωρίς όμως να περιφέρεται ελιτίστικα πάνω από τον απλό εργαζόμενο κουνώντας του αυστηρά το δάχτυλο για όσα δεν κατανοεί ή δεν είναι έτοιμος να κατανοήσει; Νομίζω ότι η παράσταση της «ανοικείωσης» στην «Κόντρα» με το αξιόλογο έργο «Η ΜΗΧΑΝΗ ΑΜΛΕΤ» του Χάινερ Μίλερ απέδειξε ότι τέτοια τέχνη μπορεί να υπάρξει. Αρκεί ο θεατής να θελήσει να «παιδευτεί» σε ένα άλλου τύπου θέατρο. Για να το κάνει αυτό δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη «θεατρική παιδεία». Αρκεί η θέλησή του να σταματήσει να είναι καταναλωτής θεαμάτων αλλά σκεπτόμενο άτομο. Να δεχτεί την «ανοικείωσή» του στις κατεστημένες δομές που θεωρούνται «δεδομένες» (όπως τόσο σωστά επισημαίνει η θεατρική ομάδα), όπως «δεδομένο» θεωρείται αυτό το κοινωνικό σύστημα, η υποταγή και η ανάθεση σε άλλους να μας λύσουν τα προβλήματα.
Απόδειξη για το ότι μπορεί να το κάνει κανείς αυτό, είναι η ίδια η θεατρική ομάδα που αν και αποτελεί μίγμα επαγγελματιών και ερασιτεχνών καλλιτεχνών κατάφερε να σταθεί άρτια στη σκηνή και να συνεπάρει τον θεατή σε μία παράσταση με ήχους, χορό και χρώμα που έδεναν αριστοτεχνικά μεταξύ τους παρά το δύσκολο κείμενο του έργου και τον περιορισμό του χώρου. Ενός χώρου που μπορεί μεν να ήταν περιορισμένος κουράζοντας κάπως τους θεατές στο βάθος της αίθουσας (λόγω μειωμένης ορατότητας, κι ίσως εδώ οι συντελεστές του έργου καλό θα ήταν να εξετάσουν μια διαφορετική διάταξη των καθισμάτων που θα δίνει σε όλους τους θεατές μία καλύτερη οπτική του χώρου), είχε όμως το θετικό της αμεσότητας του ηθοποιού με τον θεατή, ενώ η χρήση του βιντεοπροβολέα που αποτύπωνε άλλους χώρους του κτιρίου, πολλαπλασίαζε την χωρητικότητά του. Πάρα πολύ καλή η αρχή με τους δύο ηθοποιούς με μάσκες ζώων και το βίντεο με τις εναλλαγές των νομισμάτων. Καταπληκτική η σκηνή του χορού που χλεύαζε τον Αμλετ, ο μονόλογος του Αμλετ στο τέταρτο μέρος όπου ο Τάσος ο Ράπτης μας μεταφέρει χωρίς την ανάγκη μίας εικόνας στις σκηνές που περιγράφει και η εκδίκηση της Οφηλίας που γίνεται Ηλέκτρα για να αντικαταστήσει την θλίψη από το μίσος. Ολα αυτά (υπό την σκέπη του επιβλητικού γλυπτού που κατασκεύασε ο Σταύρος Ασημακόπουλος) ήταν μια έκπληξη για μένα και οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συντελεστές, τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη της παράστασης που ενάμιση χρόνο τώρα δούλεψαν με τόση επιμονή για να πετύχουν αυτό το άρτιο αποτέλεσμα.
Απόδειξη για το ότι μπορεί να το κάνει κανείς αυτό, είναι η ίδια η θεατρική ομάδα που αν και αποτελεί μίγμα επαγγελματιών και ερασιτεχνών καλλιτεχνών κατάφερε να σταθεί άρτια στη σκηνή και να συνεπάρει τον θεατή σε μία παράσταση με ήχους, χορό και χρώμα που έδεναν αριστοτεχνικά μεταξύ τους παρά το δύσκολο κείμενο του έργου και τον περιορισμό του χώρου. Ενός χώρου που μπορεί μεν να ήταν περιορισμένος κουράζοντας κάπως τους θεατές στο βάθος της αίθουσας (λόγω μειωμένης ορατότητας, κι ίσως εδώ οι συντελεστές του έργου καλό θα ήταν να εξετάσουν μια διαφορετική διάταξη των καθισμάτων που θα δίνει σε όλους τους θεατές μία καλύτερη οπτική του χώρου), είχε όμως το θετικό της αμεσότητας του ηθοποιού με τον θεατή, ενώ η χρήση του βιντεοπροβολέα που αποτύπωνε άλλους χώρους του κτιρίου, πολλαπλασίαζε την χωρητικότητά του. Πάρα πολύ καλή η αρχή με τους δύο ηθοποιούς με μάσκες ζώων και το βίντεο με τις εναλλαγές των νομισμάτων. Καταπληκτική η σκηνή του χορού που χλεύαζε τον Αμλετ, ο μονόλογος του Αμλετ στο τέταρτο μέρος όπου ο Τάσος ο Ράπτης μας μεταφέρει χωρίς την ανάγκη μίας εικόνας στις σκηνές που περιγράφει και η εκδίκηση της Οφηλίας που γίνεται Ηλέκτρα για να αντικαταστήσει την θλίψη από το μίσος. Ολα αυτά (υπό την σκέπη του επιβλητικού γλυπτού που κατασκεύασε ο Σταύρος Ασημακόπουλος) ήταν μια έκπληξη για μένα και οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συντελεστές, τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη της παράστασης που ενάμιση χρόνο τώρα δούλεψαν με τόση επιμονή για να πετύχουν αυτό το άρτιο αποτέλεσμα.
Ημερομηνία ανάρτησης: 06 Μάιος 2012
Αναρτήθηκε από: Κ.Β.
Αναρτήθηκε από: Κ.Β.